Ergenlik dönemi 11-12 yaşında başlayan ve 20’li yaşlara kadar devam eden bir süreçtir. Bazen ebeveynler bu dönemde çocuklarını anlamakta zorluk yaşamakta ve kendilerinin de bir zamanlar bu dönemden geçtiklerini ancak bu şekilde davranmadıklarını ifade etmektedirler.
Unutmamalıyız ki, her birey kendine özgü mizacı ve o dönemin çevresel koşullarının (anne baba tutumları, travmatik deneyimler) getirdikleri ile büyür ve gelişir. Bizim davranışlarımız o zaman öyle değil diye, kendi davranışımızın doğru olduğu anlamına da gelmeyebilir. Örneğin, “Benim çocuğum çok uysal ve ergen gibi değil. Bu dönemi çok güzel geçirdik/geçiriyoruz.” ifadesi ergenlik dönemindeki bir genç için aslında tam da olmaması gereken bir durumdur. Muhtemelen böyle bir ergen uysal olursa sevilebilir ve onaylanabilir olduğunu öğrendiği için duygularını bastırıyordur.
Ergenler isyan edebilecekleri ebeveynlere ihtiyaç duyarlar. Ergenlerin özgürlük istemesi son derece doğaldır. Çünkü ergenlik, gençlerin kimliklerini oluşturmaya ve ebeveynlerinden ayrılmaya çalışma dönemidir. Bu süreçte gençler bocalayabilirler. Ancak kendilerini anlayan ve dinleyen ebeveyne sahip olduklarına inanan ergenler bu süreci çok daha sağlıklı geçirirler. Önemli olan nokta, ergenler özgürlük istiyorlar diye ebeveynlerin özgürlükleri çok fazla tanıması ya da sınırları yok etmesi değildir. Bu süreçte, ebeveynlerin anlayışlı ve empatik, ama kuralların net şekilde ifade ettikleri ve önem verdikleri noktaları çocuklarının içselleştirmelerini sağlayarak, geri bildirimler vererek, gerektiğinde hayır diyerek yönetmesi gereklidir. Bu şekilde, ergenler hayattaki seçimlerini ve kararlarını nasıl daha iyi yapabileceklerini ve dürtülerini nasıl yönetebileceklerini öğrenebilirler.